Aquela fin de semana, a pandilla, decidimos facer unha expedición á montaña. Pola noite non podíamos durmir pensando que anécdotas nos esperarían nesta saída. Eu puxen o despertador detrás da orella para non quedarme dormido. Menudo susto cando sonou, case me colgo da lámpada! Pola mañá, collimos as mochilas e comenzamos a subir á montaña, por un camiño estreito e serpenteante ao borde dun precipicio. Para andar por alí, había que ser cabra, porque Toño que é o máis burriño, nin andaba nin saltaba.
Aquela noite acampamos ó lado dunha lagoa. O tempo empeorou e lavantouse unha ventisca. Non poidemos durmir porque se nos conxelaron algunhas partes (non preguntedes cales). De repente, todo quedou en silencio, so oíamos batuxar na auga. Cando saímos mirar, vimos xurdir á superficie un monstruoso animal con cabeza de águia e terribles cornos que se movía pola auga zigzagueando. Asustámonos e botámonos a correr como tolos! ¡Total para matarnos ! Cando nos dimos conta faltaba Manoliño. Preocupados voltamos a buscalo. Ó pouquiño vímolo chegar tan calmo. Non se dira conta de nada porque andaba moi ocupado desfacéndose dun problemiña gástrico que só él podía arranxar. Debeu quedar a gusto. Menudo churro deixou alí de recordo do seu paso, o Manoliño.
Pola mañá voltamos a lagoa onde puidemos ver un rastro no que a herba estaba toda esmagada. Aquel montruo tiña que ser tan enorme e pesado coma Big Daddy.
Collimos as nosas cousas e marchamos dalí correndo, coma se nos perseguira o demo. Cando cegamos as nosas casas e contamos o que nos aconteceu, ninguén nos creeu.
Para nós o montruo seguirá sendo un misterio!
Jesús CANDAL PARDO 5º-B
Aquela noite acampamos ó lado dunha lagoa. O tempo empeorou e lavantouse unha ventisca. Non poidemos durmir porque se nos conxelaron algunhas partes (non preguntedes cales). De repente, todo quedou en silencio, so oíamos batuxar na auga. Cando saímos mirar, vimos xurdir á superficie un monstruoso animal con cabeza de águia e terribles cornos que se movía pola auga zigzagueando. Asustámonos e botámonos a correr como tolos! ¡Total para matarnos ! Cando nos dimos conta faltaba Manoliño. Preocupados voltamos a buscalo. Ó pouquiño vímolo chegar tan calmo. Non se dira conta de nada porque andaba moi ocupado desfacéndose dun problemiña gástrico que só él podía arranxar. Debeu quedar a gusto. Menudo churro deixou alí de recordo do seu paso, o Manoliño.
Pola mañá voltamos a lagoa onde puidemos ver un rastro no que a herba estaba toda esmagada. Aquel montruo tiña que ser tan enorme e pesado coma Big Daddy.
Collimos as nosas cousas e marchamos dalí correndo, coma se nos perseguira o demo. Cando cegamos as nosas casas e contamos o que nos aconteceu, ninguén nos creeu.
Para nós o montruo seguirá sendo un misterio!
Jesús CANDAL PARDO 5º-B
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario