O porco recibe outros nomes como: verrón, cocho, porco. Se son pequenos chámanse: ranchos e leitóns.
Os porcos das aldeas viven nas cortes e aliméntanse de: verdura, patacas, fariña, millo, cebada, picón, landras e con todo o alimento que sobre na casa, aínda que canta máis herba e verdura coman e canta máis auga beban mellor. Non requiren uns coidados especiais pero hai que: limparlles as costas, darlles de comer tres veces ao día: pola maña, polo mediodía e pola noite; tamén se lles pode dar de vez en cando. Hai que sacalos un pouco das cortes.
A utilidade principal do porco e debido a que é un animal do que se aproveitan todas as partes do seu corpo.
A matanza do porco é típica do 11 de novembro pero pódese facer calquera sábado a partir desa data, sempre que sexa tempo de frío ou xeadas e a lúa estea en cuarto minguante (coa lúa chea os xamóns collen cismas ou o que se lle acostuma chamar “bicho”).
A matanza do porco dura tres días. No primeiro faise o seguinte: mátase o porco na adega ou na porta da casa. Queimase con fachos de palla co obxecto de quitarlle os pelos e a pel. Dáselle a volta coas patas cara arriba e córtase a pel do ventre. Durante esa noite o porco queda aberto, pendurado na adega con dúas varas atravesadas para que non peche. No segundo día: tállase o porco e sepáranse as carnes do sangue para facer os chourizos de carne. Tamén se lava e se salga, esfragándoo con cebola ou viño branco para que o sal teña humidade e penetre mellor. Con posterioridade preparan a zorza, con carne picada e adobada coa que se farán os chourizos. No terceiro día: coa zorza e a cebola cocida o día anterior, énchense os chourizos cun funil, primeiro os de sangue ou cebola e logo os de carne. Hai quen tamén fai salchichón e roxóns; cos restos da graxa cocida, botelo en androllas, un embutido elaborado con porcións musculares de diafragma, costela e pel de touciño. Os chourizos de cebola afúmanse durante un mes.
O xamón hai que lle escoar ben o sangue antes de salgalo para que non se estrague.
Algúns refráns son:
“A todo o porquiño lle chega o seu San Martiño”, “Ben boa vida pasa o porco e mais dorme no cortello”, “Por San Martiño faise o magosto con castañas asadas e viño ou mosto”, “O que non mata o porquiño non ten lacón nin touciño”, “Alegría, alégrote que anda o rabo do porco no pote”, “Polo Santo André mata o teu porco como o tés”, “Polo San Lucas mata o teu porco e baña a túa cuba”, “Polo San Tomé dálle ó porco polo pé”.
Algunhas tradicións das aldeas cando se mataba o porco eran: xuntábase a familia, o fígado comíase frito, cocido ou como quixeras. A metade da maña tomábase un pouco de pan con queixo e copas de auga ardente.
Agora só se matan porcos na aldea cunha pistola de aire comprimido, mátano os da casa e a carne non ten que mirala o veterinario. Antes miraba a lingua o veterinario.
Algunhas receitas: Filloas e Fígado con cachelos.
FILLOAS
Ingredientes para 6-8 persoas
Unha cunca de sangue de porco
Dúas cuncas de auga
Unha cunca de leite
700 gramos de fariña
Unha culleriña de sal
Dous ovos
As filloas de sangue consúmense moito na época da matanza e serven tanto como sobremesa, almorzo, e merenda ou entrante dunha comida. Son adoradas polos parroquiáns das aldeas e vistas con receo pola xente de zonas urbanas. Chaman a atención pola súa cor e o seu gusto pastoso.
Modo de elaboración:
Mestúranse todos o ingredientes e facemos unha pasta. Untamos unha tixola grande cun cacho de touciño collido cun garfo. Votamos un cullerón de mestura e deixamos facelo por unha cara. Cando a filloa estea leite callado dámoslle a volta coas mans e deixamos facela pola segunda cara. Retírase a unha bandexa. Repetimos o untado co touciño e votamos outro cullerón da masa. Vanse facendo ata rematar a pasta. As filloas ímolas poñendo nunha bandexa unhas enriba das outras. Cando se serven, preséntase con mel ou azucre e enroladas.
Consello:
Se non tes unha bandexa de ferro e mellor usar unha de fondo ben groso, eso facilita que a filloa se faga de maneira uniforme e non se queime polo centro.
FIGADO CON CACHELOS
Ingredientes para 6 persoas:
Un fígado de porco
Unha cebola
Tres dentes de allo
Unha rama de perexil
Unha folla de loureiro
Dous vasos de viño branco
Un pouco de pemento doce
Dous quilos de patacas
Esta receita é típica do primeiro día da matanza. Sérvese xunto co lacón e os chourizos do ano anterior.
Modo de elaboración:
Lavamos e escaldamos o fígado con auga fervendo. Pícase en anacos. Poñemos aceite nunha cazola, e cando estea ben quente, votamos o fígado. Refógase. Pícase a cebola, o allo e o perexil e engádese na pota. Votamos unha folla de loureiro e o viño branco. Deixámolo cocer e ao final engadimos un pouco de pemento doce e o sal. Sérvese con abundantes cachelos (pataca cocida con monda).
Consello:
Unha boa maneira de eliminar o olor do fígado é metelo uns minutos en leite antes de guisalo.
Os porcos das aldeas viven nas cortes e aliméntanse de: verdura, patacas, fariña, millo, cebada, picón, landras e con todo o alimento que sobre na casa, aínda que canta máis herba e verdura coman e canta máis auga beban mellor. Non requiren uns coidados especiais pero hai que: limparlles as costas, darlles de comer tres veces ao día: pola maña, polo mediodía e pola noite; tamén se lles pode dar de vez en cando. Hai que sacalos un pouco das cortes.
A utilidade principal do porco e debido a que é un animal do que se aproveitan todas as partes do seu corpo.
A matanza do porco é típica do 11 de novembro pero pódese facer calquera sábado a partir desa data, sempre que sexa tempo de frío ou xeadas e a lúa estea en cuarto minguante (coa lúa chea os xamóns collen cismas ou o que se lle acostuma chamar “bicho”).
A matanza do porco dura tres días. No primeiro faise o seguinte: mátase o porco na adega ou na porta da casa. Queimase con fachos de palla co obxecto de quitarlle os pelos e a pel. Dáselle a volta coas patas cara arriba e córtase a pel do ventre. Durante esa noite o porco queda aberto, pendurado na adega con dúas varas atravesadas para que non peche. No segundo día: tállase o porco e sepáranse as carnes do sangue para facer os chourizos de carne. Tamén se lava e se salga, esfragándoo con cebola ou viño branco para que o sal teña humidade e penetre mellor. Con posterioridade preparan a zorza, con carne picada e adobada coa que se farán os chourizos. No terceiro día: coa zorza e a cebola cocida o día anterior, énchense os chourizos cun funil, primeiro os de sangue ou cebola e logo os de carne. Hai quen tamén fai salchichón e roxóns; cos restos da graxa cocida, botelo en androllas, un embutido elaborado con porcións musculares de diafragma, costela e pel de touciño. Os chourizos de cebola afúmanse durante un mes.
O xamón hai que lle escoar ben o sangue antes de salgalo para que non se estrague.
Algúns refráns son:
“A todo o porquiño lle chega o seu San Martiño”, “Ben boa vida pasa o porco e mais dorme no cortello”, “Por San Martiño faise o magosto con castañas asadas e viño ou mosto”, “O que non mata o porquiño non ten lacón nin touciño”, “Alegría, alégrote que anda o rabo do porco no pote”, “Polo Santo André mata o teu porco como o tés”, “Polo San Lucas mata o teu porco e baña a túa cuba”, “Polo San Tomé dálle ó porco polo pé”.
Algunhas tradicións das aldeas cando se mataba o porco eran: xuntábase a familia, o fígado comíase frito, cocido ou como quixeras. A metade da maña tomábase un pouco de pan con queixo e copas de auga ardente.
Agora só se matan porcos na aldea cunha pistola de aire comprimido, mátano os da casa e a carne non ten que mirala o veterinario. Antes miraba a lingua o veterinario.
Algunhas receitas: Filloas e Fígado con cachelos.
FILLOAS
Ingredientes para 6-8 persoas
Unha cunca de sangue de porco
Dúas cuncas de auga
Unha cunca de leite
700 gramos de fariña
Unha culleriña de sal
Dous ovos
As filloas de sangue consúmense moito na época da matanza e serven tanto como sobremesa, almorzo, e merenda ou entrante dunha comida. Son adoradas polos parroquiáns das aldeas e vistas con receo pola xente de zonas urbanas. Chaman a atención pola súa cor e o seu gusto pastoso.
Modo de elaboración:
Mestúranse todos o ingredientes e facemos unha pasta. Untamos unha tixola grande cun cacho de touciño collido cun garfo. Votamos un cullerón de mestura e deixamos facelo por unha cara. Cando a filloa estea leite callado dámoslle a volta coas mans e deixamos facela pola segunda cara. Retírase a unha bandexa. Repetimos o untado co touciño e votamos outro cullerón da masa. Vanse facendo ata rematar a pasta. As filloas ímolas poñendo nunha bandexa unhas enriba das outras. Cando se serven, preséntase con mel ou azucre e enroladas.
Consello:
Se non tes unha bandexa de ferro e mellor usar unha de fondo ben groso, eso facilita que a filloa se faga de maneira uniforme e non se queime polo centro.
FIGADO CON CACHELOS
Ingredientes para 6 persoas:
Un fígado de porco
Unha cebola
Tres dentes de allo
Unha rama de perexil
Unha folla de loureiro
Dous vasos de viño branco
Un pouco de pemento doce
Dous quilos de patacas
Esta receita é típica do primeiro día da matanza. Sérvese xunto co lacón e os chourizos do ano anterior.
Modo de elaboración:
Lavamos e escaldamos o fígado con auga fervendo. Pícase en anacos. Poñemos aceite nunha cazola, e cando estea ben quente, votamos o fígado. Refógase. Pícase a cebola, o allo e o perexil e engádese na pota. Votamos unha folla de loureiro e o viño branco. Deixámolo cocer e ao final engadimos un pouco de pemento doce e o sal. Sérvese con abundantes cachelos (pataca cocida con monda).
Consello:
Unha boa maneira de eliminar o olor do fígado é metelo uns minutos en leite antes de guisalo.
María López 5º-B
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario