O CEO

Pouco falamos do ceo

e o por que non o entendo,

se miramos sempre para el;

xogando e ata comendo.



Sempre falamos do sol,

pero nunca da lúa.

Lembrámonos do día,

e xamais da noite escura.





A min eso non me gusta,

eu quero igualdade.

Aínda que solo sexa

por simple amabilidade.



Porque a lúa é fermosa

cando se ve no mirador;

plantada no enorme ceo,

en todo o seu explendor.



Sempre vai acompañada

polas súas amiguiñas;

unhas diante, outras detrás,

pero todas pequeniñas.



E aquí xa remata

a miña poesía,

defendendo a paridade

con moitísima alegría.





Natalia Pérez 6º-B