NOVO ENDEREZO

Se queres visitar a nova páxina web do centro visita o seguinte enderezo http://www.edu.xunta.es/centros/ceipsofiacasanova/

UXÍO NOVONEYRA

Este é o ano de Uxío Novoneyra, o ano do Courel, o ano en que as serras , as lousas, os castaños, e camiñosde Parada lembrarano home que retellaba a casa e acollía nela a cantos ata alí se achegaban.

AS COPLAS DE 5º B

En xaneiro e febreiro
o meu compañeiro
parece un guerreiro.
Cando é ano Xacobeo
dalle un mareo.
Celia

Xa estamos no entroido,
filloas como as que poido.
Ímonos disfrazar
para á xente asustar.
Sofía

Onte fun a ver “Avatar”
e un tío queríame matar;
intentou degolarme
e empezou a dispararme.
Andrés


O entroido vai chegar
e todas o imos celebrar,
comendo as filloas
que fixeron as avoas.

Antenín é amigo de Martín.
Gustaríalles tocar o violín,
pero non queren vir
porque facémolos rir.

Co Xacobeo case me mareo.
Pouco saio ao recreo.
Se non estudio cateo
e non podo visitar o museo.
Anaís

O entroido chegou con orellas,
carne de poco para enchentes,
para que xanten as vellas
e tamen as demais xentes.

Vestirémonos de trapos
perrucas, sombreiros e zapatos.
Como no entroido vale todo
iremos de tontos e bobos.

Meu padriño
fai moi ben as filloas.
Cando acaba de probalas
quédalle a tixola soa.

O meu gato Duque
ten un músculo atrofiado.
Cando ten que correr,
a pata dalle que facer.
Estela

O Antenín de Martín
parece un “Langostín”
Cando toca o violín
baila nun patín.


Co mareo do Xacobeo
quédome coma un xeo.
Teño que ler un tebeo
para acabar co cabreo.
Mauro

Brais e máis Andrés
pasaban a clase falando.
Menos mal que os separaron
pero agora falan berrando.

No entroido imos cantando,
comendo filloas e orellas,
saltando, rindo e bailando.
Algún vai contando ovellas.

A miña amiga Andrea
é unha boa compañeira,
moi caladiña na clase,
pero despois moi festeira.

Este ano no entroido
voulles decir ás miñas avoas
que vaian facendo a masa
para levar ao cole filloas.
Cristina

O Entroido vai chegar
¡Que ben o vou pasar!
Coas miñas compañeiras
voume disfrazar.
Alicia





Este ano houbo temporais.
Coa neve poidemos xogar
e co vento voar.
Sin cole quedamos
e moito disfrutamos.
Adrián L.

Filloas, orellas, rosquillas
comeremos sen parar.
Sentados nas sillas
a barriga vainos estoupar.
Eva

A miña compañeira
botoume unha carreira.
Como é moi guerreira,
leva un sombreiro
de pel de carneiro
Ainhoa

Miña amiga Cristina
é moi presumida.
Sempre con roupa bonita.
Só lle falta unha pulseriña
para ser a máis guapiña

Á miña amiga Aldara
gústanlle moito os contos.
Ten bastantes de fadas
pero poucos de piratas
Andrea

Entroido,entroido,
¡Canto tardas en vir!
para ver aos borrachos
das tabernas saír
Juliane


O noso profesor
moi bromista é.
Todos rimos un montón
e despois deberes a mogollón.

Andrea a de 5º B
está moi caladiña,
pero cando chega o recreo
berra como unha loquiña.
Brais

PORTADA

ANTROIDO 2010

O antroido vai chegando
e andan todos coma tolos
sobre todo os de sexto
non paran de pedir
pois a Madrid queren ir,
pero eu penso
que van quedar en Allariz.
Noelia Pombo


Se de Antroido queres vir
nada mais que o tes que pedir.

Se de antroido queres vir
pinta o teu nariz.

Se á praia queres ir
ao noso antroido tés que vir.

Se ao antroido queres vir
trae unhas rosquillas e ponte a rir.


Os alumnos desta clase
non queremos traballar,
pois o noso disfraz temos que
inventar.
De seres fantásticos imos ir
e por Vilaboa arriba vanse rir.

Se che gustan as filloas,
as rosquillas, as orellas
e moitas cousas máis
o antroido terás que festexar.
Antía Aller

Se vas ao antroido
saca a pelota
e ponte a xogar un pouco
Estela Martínez Rama












O antroido vai chegar,
rosquillas, orellas e filloas
imos zampar.
O antroido é moi divertido
por eso cando me disfrazo
moito me río.

O antroido vai chegar
e o meu disfraz
está sen preparar.
Aitana Fernández R.

O antroido vai chegar
e todos nos imos disfrazar.

Cousas moi ricas van traer e no
ximnasio as imos comer.
Lucía García Crívaro

O antroido vai chegar
e os nenos xa están a xantar.

O antroido vai chegar
e Juan xa está a brincar.
O antroido vai chegar
e Pilar vai falar.
O antroido vai chegar
e Charo vai explicar.
O antroido vai chegar
e Pilar vaise enfadar.
O antroido vai chegar
e Marisé vai estudar.
David Delgado

O antroido vai rematar
E os nenos van chorar.
Jennifer López

ENTROIDO RIBEIRAO

En Santiago de Arriba (Chantada. Lugo) celébrase cada Entroido, un vistoso desfile e actuación duns personaxes chamados "volantes", ou gardiáns, que provistos de campanillas anuncian o paso dos seus señores, tocados con "puchos", especie de grandes sombreiros adornados con flores, cintas, bonecas e plumachos, que resultan moi vistosos, sobre todo cando danzan e atravesan os pastos e hortos para facelos fértiles cando pousan os seus pés enriba eles.
Van acompañados tamén polos margatos ou "peliqueiros", vestidos con "pelicas" (peles de animais), portando un cinto, a modo de látigo, para favorecer e despexar o paso dos volantes e puchos. O desfile acaba no campo da festa onde fan sinxelas representacións nas que participan os viciños da aldea.
É unha festa sencilla, sinceira e chea de colorido, na que a música das campanillas que levan na cintura os volantes, emite un especial e emotivo son cando danzan.

Para máis información visitar a publicación no blog:
http://jubiladosjubilosos-chela.blogs... Categoría: Gente y blogs
Etiquetas: Antroido. Entroido.Entroido Ribeirao. Carnavales de Galicia. Cultura popular.

FONTES E LAVADOIROS

FONTES E LAVADOIROS

“Consérvanse tres lavadoiros* e dúas fontes, unha delas aínda se usa.
Os lavadoiros atópanse no lugar de Laxe, no camiño da Fraga. Hai dous privados, en bastante bo estado, e outro público, restaurado, preto dos anteriores. Hai tamén unha fonte próxima, no lugar de Laxe que está en desuso, e outra en Castro, que aínda segue en funcionamento.

Ao longo de Laxe e Castro discorre un río, que estaba cheo de lavadoiros, onde xurdían tódolos contos do lugar. As novas transmitíanse neses lugares de encontro, onde eran lavandeiras unha grande cantidade de veciñas e tamén algúns homes. Adicábanse a facer lavandería para a cidade veciña, A Coruña, onde non había auga corrente coma hoxe en día. Falamos do primeiro medio século pasado_incluso máis atrás_.
Para o transporte usaban burras** que ían cargadas cos feixes de roupa, que logo repartían porta a porta, aos seus clientes na cidade. En Castro hai unha fonte que aínda se usa. Este era o punto de encontro, sobre todo de rapaces, que no verán gardaban quenda, pola escaseza de auga, para encher os seus caldeiros e tamén as sellas. Sendo tamén lugar de xolda mentras agardaban”

*Os lavadoiros alugábanse anualmente por un peso (5 pesetas)
**Utilizábanse burras en vez de burros , porque as femias son máis dóciles. Levábanse ao ferrador, na rúa Juan Flórez, detrás do cine Doré, e alí as deixaban mentres se repartía a roupa de porta en porta.

LENDA DAS SETE FONTES DE CULLEREDO


Arredor das fontes de Culleredo xira una lenda moi vella, que pasou de pais e nais a fillos e fillas. Contan que había unha vez unha rapaza que ía buscar un feixe de herba. Como pesaba moito non era quen de erguelo, así que pedíu axuda á súa veciña Pepa, que lla negou argumentando que non tiña calzado axeitado para tal labor. A rapaza, chegou á casa e contoulle todo o acontecido á súa nai, que era unha meiga, pero unha meiga mala (das que chaman negras). Esta, botoulle un meigallo á Pepa, que enfermou. Non había médico nin remedio que a sanase. Entón a súa nai , que tamén era meiga, pero boa (das que chaman brancas) argallou un remedio. Este consistía en ir ás 12 da noite collela auga de sete fontes que nunca estiveran secas antes daquela. Polo camiño ían facendo un rezo, de fonte en fonte, e non podían falar con ninguén nin deixar que as interrompira naide, senon non funcionaba o feitizo. Axiña que a Pepa bebeu daquela auga das sete fontes, volveu a ter máis saúde que as follas do buxo novo.
Contan os vellos que esta historia é moi certa, e que por estas e outras cousas semellantes, e non menos abraiantes, hai aquel dito galego coñecido no mundo enteiro que di “Habelas hailas”
E así remata a LENDA DAS SETE FONTES DE CULLEREDO.

O E.N.D.L. agradece a inestimábel colaboración de Dona Carmen Carbón Castelo, veciña de Vilaboa (Culleredo)

AS MINAS DE VOLFRAMIO DE BALARÉS

As minas de volframio en Balarés

As minas de Balarés existiron sobre os anos 50 e 60 e nelas traballaban xente dos arredores. A empresa chamábase Titania S.A. Un xefe desta empresa chamábase D.Castro
Hai veciños que aínda lembran cómo eran as minas, a pesar de que agora xa soamente quedan os restos das naves.
Nelas extraíase o volframio algo de cobre e algún material máis .Incluso contan que nalgunha ocasión se chegou a atopar unha pebida de ouro.
O que hoxe en día coñecemos como peirao, foi feito polos donos das minas para poder transportar o mineral.
A xente que alí traballaba tiña entre 16 e 63 anos, e eran homes e mulleres indistintamente. Non tiñan un uniforme e ían ata o traballo á pé (arredor duns 3 km para ir e outro tanto para volver). Empezaban as 8 da mañá e acababan arredor das 5 da tarde, e podían incluso traballar algún domingo si había que cargar algún barco. Ademais levaban o xantar da casa, que logo quentaban e comían todos xuntos as 12 do mediodía.
Algúns traballadores recollían area na praia, un ou dous cargaban e outros carretaban esa area en bacías ata o edificio. As bacías estaban feitas de madeira, eran cadradas e levábanse na cabeza.
A area peneirábase primeiro a man, nunha especie de cribos e logo pasábase a unha máquina, que tiña unha especie de mesa onde se seguía limpando. Logo pasaban a un forno onde a secaban e posteriormente a unha criba mecánica, chamada supercribadora, onde era clasificada segundo a súa valía. Unha vez que xa estaba peneirada devolvíase ó mar. O volframio extraído era levado por camións ou ás veces metíano en sacos de 50 quilos e cargábamos en lanchas pequenas que o transportaban ata o peirao de Corme a barcos de maior tamaño. Durante todo este tempo os empregados cantaban cantigas populares relacionadas co traballo (non recorda ningunha).por todo este traballo cobraba 140 pesetas, aínda que o soldo non era para todos igual, xa que os homes cobraban máis que as mulleres.
Ademais, dispoñían de un economato, aínda que algúns non accederon a el. O capataz era a persoa encargada de tratar cos traballadores.
A mina acabou por pechar polo custoso do transporte do material e pola súa escaseza.

Había algúns barcos de pobos pretos, como Laxe que viñan pescar e usaban redes para capturar os peixes. Os traballadores de Titania S.A. axudábanlles tirando polos boliches (por unha corda) e como recompensa levaban peixes de pequeno tamaño en bolsas ou en caldeiros para comer na casa.
Como dato curioso, podo contar que esta veciña levou unha grata sorpresa cando se atopou que cotizaran por el ela na Seguridade Social, xa que naqueles tempos era moi raro que o fixeran por unha muller, ademais de ser unha época na que a situación económica era regular e non había posibilidade de encontrar traballo fóra de agricultura ou da gandería.
Se segue interesado neste tema a A.C. Monte Branco está realizando unha recreación sobre este tema e incluso pode ser que coa axuda da Deputación publiquen un libriño.

BRAIS RAMA MATO - 5º B

Os gatiños Tiguer e Michi

Os gatiños Tiguer e Michi.
Érase unha vez uns gatos que vivían nunha preciosa casa de monte,os gatos chamados Tiguer e Michi decidiron ir dar un paseo
polo monte.
Michi preguntoulle a Tiguer.
-Oe, gustaríache ir dar unha volta polo
monte ?
-Por que non!- contestoulle Tiguer.
-Entón imos!
E os dous gatiños foron dar unha volta.
-Oes un río Michi?- dixo Tiguer.
-Non sei!
-Imos entón.
E alí foron os dous gatos correndo.
Encontraron un río cheo de peixes. Os dous gatos relambéronse ao ver o que descubriran.
Tiguer díxolle a Michi:
-Qué tal se nos paramos neste sitiño acolledor?..
E así foi entón.
Os dous gatos pararon a merendar no río.
Cando xa tiñan a barriga chea de ricos peixes seguiron paseando .
De súpeto fíxose de noite e os dous coa escuridade perdéronse e decidiron subir a una árbore polo medo e para refuxiarse.
Pola noite estaban asustados polos sons.
Os dous cachorros baixaron da árbore e correron camiño á casa.
Ao final dixéronse un ao outro:
-Nunca máis volveremos pasear tan lonxe!

ALBA CABRERA- 4º B

O RATO INXENIOSO

Todos os días Don Teixón sentábase nunha rocha e contaba contos a tódolos que o rodeaban. Tódolos animais escoitaban atentamente, pero aquel día o rato Roe -Roe pasou ao seu lado sen escoitar a Don Teixón. Todos se estrañaron ao ver ao rato cargado de ferramentas. Levaba unhas táboas ao lombo e quixeron saber que estaba tramando.
-¿A onde vas con esa carreta?-preguntáronlle.
-Non me entreteñades que teño moito que facer -contestoulles o rato Roe -Roe.
-Eh, amigos! Roe -Roe trama algo -dixo o oso -Pasou sen saudar e cunha carreta.
-Por qué non o seguimos e así saímos de dúbidas?-contestáronlle o esquío e o coello.
Os tres amigos seguiron os pasos do rato Roe -Roe e o atoparon subido nunha árbore. Traballaba duramente cravando as táboas nas pólas da árbore. O señor Moucho observaba fixamente o traballo do rato. Sabía que era moi arriscado e que corría perigo. Ai que caio!, oíron berrar ao rato Roe -Roe mentres caía ao chan. Pero o señor Moucho seguía observando todos os movementos do rato e en canto viu que caía abalanzouse sobre el. O señor Moucho sen pensalo dúas veces, suxeitou coas súas garras o traseiro do rato, mentres oía berrar aos seus amigos.
-Apartádevos se non queredes que vos caía unha táboa na cabeza -dixo o señor Moucho.

E preguntoulle ao rato que facía subido a esa árbore. O rato contestoulle que estaba a facer unha casa para vivir tranquilamente lonxe dos berros da xente e dos espantallos que lle dan medo. E logo dixo o rato que como xa vira que era moi arriscado xa non ía seguir coa construcción da casa.
Ao día seguinte, mentres os amigos disporíanse a escoitar outra historia de Don Teixón, viron pasar ao rato Roe -Roe empuxando outra carreta chea de ferramentas. ¡Quería facer outra casa!
-É que non tiveches dabondo?-preguntáronlle.Queres levar outro golpazo?
O rato invitou aos seus amigos a que viran a súa nova casa. Xa non a ía construír sobre unha árbore, decidira ter unha casa baixo terra, así non podería caer. De agora en adiante viviría coma as toupas.


CRISTINA VÁZQUEZ VÁZQUEZ- 4º B