As minas de volframio en Balarés
As minas de Balarés existiron sobre os anos 50 e 60 e nelas traballaban xente dos arredores. A empresa chamábase Titania S.A. Un xefe desta empresa chamábase D.Castro
Hai veciños que aínda lembran cómo eran as minas, a pesar de que agora xa soamente quedan os restos das naves.
Nelas extraíase o volframio algo de cobre e algún material máis .Incluso contan que nalgunha ocasión se chegou a atopar unha pebida de ouro.
O que hoxe en día coñecemos como peirao, foi feito polos donos das minas para poder transportar o mineral.
A xente que alí traballaba tiña entre 16 e 63 anos, e eran homes e mulleres indistintamente. Non tiñan un uniforme e ían ata o traballo á pé (arredor duns 3 km para ir e outro tanto para volver). Empezaban as 8 da mañá e acababan arredor das 5 da tarde, e podían incluso traballar algún domingo si había que cargar algún barco. Ademais levaban o xantar da casa, que logo quentaban e comían todos xuntos as 12 do mediodía.
Algúns traballadores recollían area na praia, un ou dous cargaban e outros carretaban esa area en bacías ata o edificio. As bacías estaban feitas de madeira, eran cadradas e levábanse na cabeza.
A area peneirábase primeiro a man, nunha especie de cribos e logo pasábase a unha máquina, que tiña unha especie de mesa onde se seguía limpando. Logo pasaban a un forno onde a secaban e posteriormente a unha criba mecánica, chamada supercribadora, onde era clasificada segundo a súa valía. Unha vez que xa estaba peneirada devolvíase ó mar. O volframio extraído era levado por camións ou ás veces metíano en sacos de 50 quilos e cargábamos en lanchas pequenas que o transportaban ata o peirao de Corme a barcos de maior tamaño. Durante todo este tempo os empregados cantaban cantigas populares relacionadas co traballo (non recorda ningunha).por todo este traballo cobraba 140 pesetas, aínda que o soldo non era para todos igual, xa que os homes cobraban máis que as mulleres.
Ademais, dispoñían de un economato, aínda que algúns non accederon a el. O capataz era a persoa encargada de tratar cos traballadores.
A mina acabou por pechar polo custoso do transporte do material e pola súa escaseza.
Había algúns barcos de pobos pretos, como Laxe que viñan pescar e usaban redes para capturar os peixes. Os traballadores de Titania S.A. axudábanlles tirando polos boliches (por unha corda) e como recompensa levaban peixes de pequeno tamaño en bolsas ou en caldeiros para comer na casa.
Como dato curioso, podo contar que esta veciña levou unha grata sorpresa cando se atopou que cotizaran por el ela na Seguridade Social, xa que naqueles tempos era moi raro que o fixeran por unha muller, ademais de ser unha época na que a situación económica era regular e non había posibilidade de encontrar traballo fóra de agricultura ou da gandería.
Se segue interesado neste tema a A.C. Monte Branco está realizando unha recreación sobre este tema e incluso pode ser que coa axuda da Deputación publiquen un libriño.
BRAIS RAMA MATO - 5º B
Entradas
